İman sahiplerinin bazen mihnete düştükleri olur. Bunun bazı sebepleri vardır. Daha
doğrusu buna hikmet icabı demek yerinde olur.
İman sahibinin mihneti bir nevi lütuf sayılmalıdır. Hiç olmazsa Allah’ını (CC)
hatırlar, dua eder. Duası makbul olur. Belki bir an için gaflete düşmüştür. Gelen
ufacık bir mihnet çok iyi nimetlere sahip olmaya sebep olur.
Sonra insan niçin duadan kaçınsın? Ve niçin Allah’ını (CC) unutsun? İşte unutunca
ufacık bir uyarma ameliyesi yapılır. Haliyle iman sahibi bunun nereden geldiğini
hemen anlar, dua eder. Elbette o za man dualar makbul olur. İlahi lütuf ve kerem
kapılan açılır.
Allah (CC) hiçbir kulun duasını karşılıksız bırakmaz. Burada olmasa da öbür alemde
karşılığını verir. Haliyle bu arada kaderin de icabı yerine gelir. Bunu da unutmamak
yerinde olur.
Anlatıldığı gibi bazı ufak tefek mihnetler başa geldiği zaman edep ve terbiye dışına
çıkmak yersiz olur. Bir bela gelince insan kendini kontrol etmelidir. Günahını
araştırmalı ve onu gidermeye gayret etmelidir.
Bir güç işe düşüldüğü zaman günah yollarını değil, sevap işleme yollarını aramak
yerinde olur. Bir günah işleyince nasıl olsa işlendi diye öbürlerini sıraya koymak
yerinde olmaz. Hele kader bahsinde uygunsuz yol tutmak, hiç de bir Müslümana
yakışır şey değildir.
En uygun yol, dua yoludur. Bela geldiği zaman dua etmek, Allah’a (CC) yalvarmak,
günahlarına tevbe etmek hepsinden iyidir.
Doğru yola hidayet eden ve en iyisini bilen yalnız Allah’tır (CC).